ดุจถ้วยที่วางแนวตะแคง

ความหลงผิดถูกนำเสนอแก่ใจเป็นเหมือนเสื่อที่ถูกพับทีละชั้น ดังนั้นใจใดที่ดื่มด่ำกับมันจะมีจุดดำเกิดขึ้น และใจใดที่ปฏิเสธมันจะมีจุดขาวเกิดขึ้น จนกระทั่งใจนั้นจะกลายเป็นสีขาวดุจดังหิน ไม่หลงผิดแม้ฟ้าดินยังดำรงอยู่ ส่วนอีกใจจะกลายเป็นสีดำคล้ายหม้อซึ่งข้างในมืด ไม่ยอมรับสิ่งที่ดีและไม่ปฏิเสธสิ่งที่ชั่ว นอกจากสิ่งที่ใจตนเองต้องการ